Via een serie blogs vraagt Simba Familiezorg aandacht voor het samen plaatsen van broers en zussen na een uithuisplaatsing en voor familieversterkende zorg. Beide dragen bij aan herstel van de gezinsrelaties. Daarmee groeit de kans dat kinderen op termijn kunnen terugkeren naar huis. Deze eerste blog is geschreven door Georgien Hakkert, projectleider van Simba Familiezorg. Dit project valt onder verantwoordelijkheid van SOS Kinderdorpen Nederland.
De moeder van mijn pleegzus heeft mij door de jaren heen verteld over hoe het voor haar was om niet haar eigen kind te mogen opvoeden. Rode draad in haar verhaal was de onmacht die ze heeft ervaren: het gevoel overgeleverd te zijn aan anderen, buitenspel te zijn gezet. Ze had niet veel meer te zeggen over haar kind. Doorslaggevender waren de stem van jeugdbescherming en de (on)mogelijkheden van het pleeggezin waarin mijn pleegzus terechtkwam. Die ‘buitenspel’-positie is ontzettend moeilijk voor haar geweest. Iemand anders bepaalde of en hoe vaak zij haar dochter mocht zien en of haar kind ooit nog terug naar huis zou komen.
Sinds ik zelf moeder ben, vraag ik me wel eens af hoe ik zou reageren als ik mijn kinderen (tijdelijk) niet kon opvoeden. Zou ik een tijger worden en blijven vechten om ze terug te krijgen? Zou ik me net zo machteloos voelen als destijds de moeder van mijn pleegzus? Of zijn de tijden veranderd en hebben ouders tegenwoordig wél een stem?
In mijn werk bij SOS Kinderdorpen in Nederland zie ik met hoeveel passie onze familiebegeleiders (samen)werken met ouders en hun uithuisgeplaatste kinderen aan herstel. Het thuis weer veilig maken zodat kinderen kunnen terugkeren naar huis vraagt een enorme inspanning. We maken hoopvolle situaties mee waarin gezinnen na korte of langere tijd weer bij elkaar komen. Maar ik zie ook dat terugkeer nog vaak wordt uitgesloten. Nederland is in Europa helaas koploper in het uithuisplaatsen van kinderen. En ook al staat in de richtlijnen dat terugkeer naar huis altijd wordt onderzocht, om allerlei redenen komt het er in de praktijk lang niet altijd van.
Ondanks de inzet die ik zie bij ouders, jeugdbescherming en hulpverleners is de vraag: wat moet dan anders? Moeten we beter aansluiten bij waar ouders en kinderen behoefte aan hebben? Is na een uithuisplaatsing meer tijd nodig om beter te kunnen weten wat echt nodig is voor herstel? Luisteren we wel genoeg naar kinderen? Vragen om te blijven stellen als je erin gelooft dat gezinshereniging vaker mogelijk is dan nu gebeurt. Ik hoop dat deze blogserie bijdraagt aan benoemen wat al goed gaat in de jeugdhulp en welke dingen we beter kunnen doen – voor de kinderen.
Simba Familiezorg is mogelijk gemaakt dankzij de deelnemers van de Nationale Postcode Loterij
